هانوی، سال ۱۹۷۲: هوونگ و مادربزرگش در حفره‌ای که به‌عنوان پناهگاه پیدا کرده‌اند، یکدیگر را در آغوش گرفته‌اند، بمب‌های آمریکایی پی‌درپی در اطراف‌شان منفجر می‌شود. برای مادربزرگ که چند دهه قبل، زمانی که کمونیست‌ها در شمال قدرت را در دست گرفته بودند، و او مجبور شد با شش فرزندش از مزرعۀ خانوادگی‌شان فرار کند، این موقعیت تجربه‌ای است بسیار آشنا.
آثار نگوین فان کوئه‌مای (متولد 1973)، شاعر و نویسندۀ سرشناس ویتنامی، مورد تحسین بسیاری از نویسندگان و منتقدان ادبی در شرق و غرب قرار گرفته و جایزه‌های متعددی را به خود اختصاص داده است. یکی از این نویسندگان دربارۀ اثر شاخص او، یعنی آواز کوهستان تأکید کرده که در این کتاب ما با روایتی حماسی از تاریخ دردناک قرن بیستم ویتنام سروکار داریم. نویسنده به‌نحو وسیع و با صمیمیت بسیار زیاد و با بهره‌یابی از زبان و سنت‌های بومی، شرح مصائب خانواده‌ای در ویتنام دورۀ جنگ و پساجنگ را روایت می‌کند و خواننده را در معرض فراز و فرودهای عمیق اجتماعی و فرهنگی این کشور قرار می‌دهد.
